Tuesday, January 22, 2008

Αντιστεκόμαστε

Είμαι εκτός Ελλάδος για μετεκπαίδευση. Αυτό δεν εμποδίζει όμως να συμμετέχω σ' αυτή την ωραία κίνηση της εαρινής συμφωνίας και να ανταποκριθώ -έστω και καθυστερημένα- στην πρόσκληση του αγαπητού λιμπρόφιλου, τον οποίον και ευχαριστώ.
Τους αφιερώνω λοιπόν κάποιες στροφές από ένα αγαπημένο μου ποίημα από μνήμης αφού εδώ που είμαι, στην άλλη άκρη του κόσμου, δεν έχω μαζί μου τις ποιητικές συλλογές που αγαπώ.

Κώστα Καρυωτάκη

Υποθήκες

Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς
μπορούνε με χίλιους τρόπους,
ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής
όταν ακούσεις ανθρώπους.

Όταν ακούσεις ποδοβολητά λύκων
ο θεός μαζί σου
ξαπλώσου χάμω με μάτια κλειστά
και κράτησε την πνοή σου.

Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό
στον πλατύ κόσμο μια θέση.
Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό
του δίνουν όψη ν' αρέσει.

Monday, December 24, 2007

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

.... σε όλους τους αγαπητούς φίλους,
με Υγεία, Αγάπη, Χαρά
και Καλά Αναγνώσματα
για το 2008

Thursday, December 13, 2007

Το "ελληνικό θαύμα" των βραβέυσεων!

Και συντελέστηκε η μεγάλη ανατροπή στις πρόσφατες βραβεύσεις του ελληνικού κράτους και των Ελλήνων αναγνωστών. 'Οπως είναι ήδη γνωστό το ΕΚΕΒΙ όρισε αξιολογότατη (από καταξιωμένους) κριτική επιτροπή επιλογής μυθιστορημάτων από τα οποία καλούνταν οι αναγνώστες να διαλέξουν εκείνο της αρεσκείας τους. Και το θαύμα συντελέστηκε. Σύσσωμο το αναγνωστικό κοινό ψήφισε το μυθιστόρημα του αγαπητού και άξιου συγγραφέα Ανδρέα Μήτσου. Η ερώτηση είναι πόσοι το ψήφισαν, διότι δεν το είδαμε ποτέ (ή κάνω λάθος;) σε λίστες προτίμησεις των αναγνωστών (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το βιβλίο δεν αξίζει τη βράβευση, αλλού είναι το θέμα). Το έτερον θαύμα που συντελέστηκε αφορά στην επιλογή της κρατικής επιτροπής όπου ανέλαβε, ως φαίνεται, να αποκαταστήσει την "αδικία" που επεφύλαξε το κοινό στην ευπώλητη συγγραφέα Ιωάννα Καρυστιάνη. Και λέω τώρα εγώ ο απλός αναγνώστης: Μα τόσο άλλαξαν τα αναγνωστικά ήθη στη χώρα μου και δεν το έχω ακόμη καταλάβει; Να βραβεύονται τα ευπώλητα, ως πιο ελαφριά και μαζικά αναγνώσματα, από τους κρατικούς φορείς και τα πιο απαιτητικά από το ίδιο το κοινό; Άρα να περιμένουμε στα ευπώλητα και νέες εκπλήξεις από το κοινό. Ή μήπως και το αδικώ το κοινό και δεν είναι αυτός ο "φταίχτης" για την ανατροπή; Αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ ποιός είναι ο "φταίχτης" για την επιλογή της κρατικής επιτροπής. Ή μήπως είναι ολοφάνερο και αυτό;
Και μήπως είναι καιρός να ξαναθυμηθούμε την πρότασή μου για τα βραβεία των μπλόγκερς; Τώρα που το ξανασκέφτομαι το βλέπω από άλλη οπτική γωνία. Της αποκατάστασης. Που και αυτό θα είναι μια μεγάλη ανατροπή. Στο κάτω κάτω της γραφής κι εμείς (όπως κι εκείνοι) έχουμε τους φίλους μας, τους αγαπημένους μας συγγραφείς και τους ευνοούμενούς μας.

Sunday, November 25, 2007

Ένας σκούφος αλλά όχι χρυσός

Η «Αρχαία σκουριά» άρκεσε για να καταξιώσει τη Μάρω Δούκα στο αναγνωστικό κοινό αλλά και στους ειδικούς της ελληνικής λογοτεχνίας. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και αρκετά βιβλία εκπορεύτηκαν από την έμπνευσή της. Σήμερα η Μάρω Δούκα, σύμφωνα με το πνεύμα των καιρών, επανεκδίδει το σύνολο του έργου της αναθεωρώντας το από άλλον εκδότη. Αν δεν κάνω λάθος το ιστορικό της μυθιστόρημα «Ένας σκούφος από πορφύρα» (εκδόσεις Πατάκη) είναι αυτό που επανεκδόθηκε πρώτο. Έργο που στέκεται σαν το βαρύ πυροβολικό των ιστορικών μυθιστορημάτων της εγχώριας παραγωγής. Είναι όμως και διαβαστερό ή είναι υπερεκτιμημένο; Η ταπεινότητα μου το προσέγγισε με το ανάλογο δέος. Ο «Σκούφος» αναφέρεται στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Αλέξιο Κομνηνό, ο οποίος έταξε τη ζωή του στο να σώσει το Βυζάντιο και η εποχή του υπήρξε η τελευταία αναλαμπή της αυτοκρατορίας.

Η πρώτη δυσκολία που αντιμετώπισα με το βιβλίο ήταν τα πολλά πρόσωπα, μερικά και με τα ίδια ονόματα, που δεν μπορείς να παρακολουθήσεις αν δεν ανατρέχεις κάθε τόσο σε έναν πίνακα με τα πρόσωπα που υπάρχει στο τέλος του βιβλίου. Μια δεύτερη δυσκολία ήταν οι διάλογοι, οι οποίοι χωρίς τα εισαγωγικά τους μπερδεύουν και δεν ξέρεις στο τέλος ποιος είπε τι. Μια τρίτη δυσκολία που μάλλον είναι κάτι που μου προκάλεσε πλήξη ήταν η πρωτοπρόσωπη αφήγηση που δεν άφηνε περιθώρια άλλης οπτικής σε ένα τόσο πολλών σελίδων μυθιστόρημα. Δεν θα έλεγα ότι είμαι συνηθισμένος στα απλοϊκά αναγνώσματα, το αντίθετο θα ισχυριζόμουν. Αλλά τα εξεζητημένα μοντερνιστικά εκεί που δεν στέκουν με απωθούν σαν να καταπίνω μπουκιά με παράταιρες γεύσεις.

Η αφήγηση γίνεται από κάποιον ταπεινό παλατιανό που χρησιμοποιεί μια απλή γλώσσα αλλά που πολλές φορές γίνεται αρκούντως αλλά αταίριαστα λόγια και ποιητικήαν και συγχρόνως εγκεφαλική. Γενικά το βιβλίο σέβεται τις χρονολογίες και τα λοιπά ιστορικά στοιχεία, απ’ όσο μπορώ προσωπικά να γνωρίζω, και ακολουθεί ως επί το πλείστον κατά γράμμα την αφήγηση του πραγματικού κειμένου από την Αλεξιάδα της Αννας Κομνηνής, της κόρης του Αλέξιου, η οποία ήταν λογία, χωρίς όμως να αποφεύγει κάποιους μελοδραματισμούς και διδακτικές προσεγγίσεις. Μάχες και δολοπλοκίες, περιγράφονται αναλυτικά μαζί με τα πάθη και τους έρωτες των προσώπων της εποχής. Ίσως αν έλειπαν όλες αυτές οι λεπτομερείς περιγραφές που μπορεί να της διαβάσει κανείς και σε ένα γνήσιο ιστορικό βιβλίο, το μυθιστόρημα θα μπορούσε να αναπνεύσει καλύτερα και να μη κουράζει τον αναγνώστη.

Παραθέτω το κείμενο από το οπισθόφυλλο.
"
Ποιος ήταν ο Αλέξιος Κομνηνός που θα πολεμούσε σ' Ανατολή και Δύση για να σώσει το Βυζάντιο από το χείλος του γκρεμού; Ποιες γυναίκες τον αγάπησαν; Ποιος προσπαθούσε να τον δηλητηριάσει; Γιατί η θυγατέρα του, η Άννα Κομνηνή, μισούσε τον αδερφό της, το συναυτοκράτορα Ιωάννη; Γιατί η γυναίκα του, η Ειρήνη Δούκα, προωθούσε το Νικηφόρο Βρυέννιο στο θρόνο; ₼νθρωποι και γεγονότα, αποτυχίες, δάκρυα και καημοί, ελπίδες, οράματα που έσβησαν, χαρές που εξανεμίστηκαν, μικρότητες και πάθη. Το μυθιστόρημα Ένας σκούφος από πορφύρα φιλοδοξεί να ζωντανέψει την τελευταία αναλαμπή του Βυζαντίου και να μας ταξιδέψει σ' εκείνα τα δύσκολα χρόνια, μέσα από την αφήγηση ενός άσημου παλατιανού, που αποσυρμένος στη Σινώπη του Πόντου, ξαναθυμάται, έμπλεος δέους, τα περασμένα..."

Sunday, October 21, 2007

Γυναικεία λογοτεχνία;


Υπάρχει γυναικεία και αντρική λογοτεχνία; Και αν ναι ποια είναι η διαφορά τους; Πολλές φορές έχει τεθεί το ερώτημα και έχει απαντηθεί με ισάριθμες απαντήσεις που τελικά δεν βοηθούν για ένα τελικό συμπέρασμα. Ξεκινώντας το περσινό βιβλίο της Ελένης Γιαννακάκη «Τα χερουβείμ της μοκέτας» (εκδόσεις Εστία), η απάντηση «ναι, υπάρχει γυναικεία λογοτεχνία και είναι διαφορετική από την αντρική» σου έρχεται αμέσως στο μυαλό. Και καθώς η υπόθεση του μυθιστορήματος κυλάει αργά σε κάνει να πιστέψεις πως βρίσκεσαι απέναντι σε ένα ακόμη από τα γνωστά μπεστ σέλλερ. Αμ δε. Γρήγορα ανακαλύπτεις έναν ιδιαίτερο πλούτο και ένα σφοδρό (ας μου επιτραπεί αυτό το επίθετο) βάθος. Γι’ αυτό το βιβλίο έχουν γραφτεί πολλά και καλά. Η δική μου άποψη ίσως δεν είναι καν πρωτότυπη αλλά είχα στο πρόγραμμα να διαβάσω αυτό το βιβλίο και τώρα μόλις το κατόρθωσα. Η αλήθεια είναι ότι μερικές απόψεις γνωστών μου γυναικών με απέτρεπαν από την ανάγνωση. Παρόλες τις καλές κριτικές, μερικές φίλες μου το εύρισκαν βαρετό, κουραστικό, αντιπαθητικό. Ώσπου με έκαναν να αναρωτηθώ τι κρύβει μέσα του αυτό το βιβλίο. Διαπίστωσα ότι στις σχεδόν 300 σελίδες του κρύβει την αλήθεια. Την απόλυτη αλήθεια μιας γυναίκας, μιας οποιασδήποτε σύγχρονης και όχι μόνον γυναίκας. Αν αυτό λοιπόν είναι γυναικεία λογοτεχνία, ζήτω η γυναικεία λογοτεχνία. Μόνο που ξεμπτροστιάζει κρυμμένες σκέψεις και αμαρτωλά μυστικά κι αυτό δεν είναι αρεστόν τοις πάσι. Είναι σαν να τοποθετεί η συγγραφέας έναν καθρέφτη μπροστά στην γυναικεία ψυχή. Οι σχεδόν 24 ώρες από τη ζωή μιας γυναίκας παρουσιάζονται γλαφυρά ξεδιπλώνοντας ολόκληρη τη ζωή της και αποκαλύπτοντας τις μύχιες σκέψεις και ένα μεγάλο έγκλημα. Με τη μορφή ενός θρίλερ η Γιαννακάκη μας δίνει στάλα στάλα τα στοιχεία που μας αποκαλύπτουν την αιτία των ενοχών της. Θα μπορούσε να θεωρηθεί και κατά κάποιον τρόπο αστυνομικό μυθιστόρημα αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Και φυσικά –για να μην παρεξηγηθώ από τις φίλες μου- δεν εννοώ με κανέναν τρόπο ότι όλες οι γυναίκες έχουν τέτοιου τύπου κρυμμένα μυστικά, αλλά όσες έχουν θα μπορούσαν και να ενεργήσουν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Θαυμάσια γλώσσα, με έναν εξαιρετικό τριτοπρόσωπο αφηγητή που συμπάσχει και παρουσιάζει την οπτική αποκλειστικά της ηρωίδας, λεπτομερείς περιγραφές της καθαριστικής μανίας της ηρωίδας Μαρίας (δεν είναι τυχαίο το όνομα) συζύγου πλούσιου και επιτυχημένου αρχιτέκτονα, μητέρα τριών παιδιών και αφοσιωμένης στο νοικοκυριό της και στην οικογένειά της. Αφοσιωμένης στ’ αλήθεια ή μήπως αυτή η αφοσίωση άλλα σημαίνει για την ίδια αλλά και για μια μεγάλη μερίδα της σύγχρονης ελληνικής και όχι μόνον κοινωνίας. Ο αντίποδας των Μαμάδων βορείων προαστίων. Παραθέτω κείμενο από το οπισθόφυλλο του βιβλίου.

«Θα 'ταν όμορφη η ζωή της, αν πράγματι ήταν έτσι πάντα, τόσο απλά! Τότε ίσως θα μπορούσε να το γράψει το περίφημο μυθιστόρημα, που της προσάπτουν τελευταία -τώρα πια ακόμη κι η κόρη της, δυστυχώς, αν και για όλα φταίει η ίδια- να το προχωρήσει με ενθουσιασμό τέλος πάντων, έστω κι ατάλαντη, ακολουθώντας μια και μόνη σειρά γεγονότων όμως, πώς αλλιώς; Μα θα 'ταν ένα μυθιστόρημα γι' αυτούς τους ίδιους εδώ μέσα, για όσους κλείνει το σπίτι τους αποκλειστικά, και κυρίως προς ιδίαν κατανάλωση, ένα μυθιστόρημα για την ιερή χρυσόσκονη που τους σκεπάζει όλους αυτοκρατορικά, αρμονικά συμβιώνοντας στα τοιχώματα και στον πυθμένα του χάλκινου γουδιού, ως άλλη κολυμπήθρα του Σιλωάμ, και για τ' αγγελάκια στη μοκέτα της, κυρίως γι' αυτά, πολλά και παχουλά και ροδομάγουλα, σαν κι εκείνα που κόλλαγε στα τζάμια της παραμονές Χριστουγέννων, εκεί κάπου στα εφτά μ' οχτώ, δεν θυμάται ακριβώς.[...]

Σκηνές από έναν γάμο σ' ένα μυθιστόρημα γύρω από τις εύθραυστες ισορροπίες των ενδοοικογενειακών σχέσεων, τα ρευστά όρια της ηθικής και το σκοτεινό βλέμμα της σαγήνης. Όταν ο μονόλογος ξεφεύγει από την φιλήσυχη εξομολόγηση για να οδηγήσει τον αναγνώστη στα ανοίκεια βάθη του ψυχολογικού θρίλερ.»

Monday, October 01, 2007

Δεξιοτεχνία στο... αριστερό χέρι.

Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος τα τελευταία χρόνια έχει μια εμμονή και μ’ αυτήν πορεύεται στη λογοτεχνική του πορεία: Την αρχαιότητα. Κι έχει και άλλη μια: Τη γαλλόφωνη κουλτούρα. Και μ’ αυτήν επίσης πορεύεται. Και καλά κάνει. Η μείξη του πετυχαίνει αρκετές φορές. Όχι βέβαια πάντα, διότι τίποτα δεν πετυχαίνει πάντα, ιδιαίτερα με τους ρυθμούς που θέλει να βρίσκεται στις προθήκες και αυτός. Δεν θα ξαναθίξω το θέμα διότι νομίζω ότι γίνομαι πλέον κουραστικός χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι θα πάψω να πιστεύω στην ευεργετική αποχή έστω για δυο τρία χρόνια των συγγραφέων από τους πάγκους. Στο τελευταίο μυθιστόρημά του «Το αριστερό χέρι της Αφροδίτης» από τις εκδόσεις Ωκεανίδα, ο Θεοδωρόπουλος έβαλε τον πήχυ του πολύ ψηλά. Θέλησε να συνδυάσει την αίγλη της ελληνικής αρχαιότητας, με την φιλοσοφική διερεύνηση του τι σημαίνει ένα έργου τέχνης και με το ανακάτεμα των Γάλλων σε μια προσπάθεια να φτιάξει ένα θρίλερ μέσα στο ρεαλιστικό ιστορικό πλαίσιο των παραμονών της ελληνικής επανάστασης του 1821 που να προσελκύει ένα πλατύτερο κοινό. Σα να λέμε 4 καρπούζια σε μια μασχάλη. Δύσκολο έργο με απαιτήσεις όχι μόνο συγγραφικές αλλά και αναγνωστικές. Χρειάστηκε υπομονή για να γραφτεί –είναι φανερό- αλλά χρειάζεται και μεγαλύτερη υπομονή για να διαβαστεί. Το ανακάτωμα του δοκιμιακού λόγου με το μυστήριο είναι πάλι εδώ. Η ορθή γλώσσα, τα νοήματα αλλά και η ενίοτε γρήγορη εναλλαγή είναι παρόντα. Με λίγη καλή προσπάθεια ο αναγνώστης θα γοητευτεί από το παραμύθι και το σασπένς αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ο συγγραφέας ήθελε να πετύχει μόνον αυτό.

Παραθέτω το κειμενο από το οπισθόφυλλο.

«Κανείς δεν την έψαχνε, κανείς δεν την περίμενε, κανείς δεν γνώριζε την ύπαρξή της, όμως μόλις την είδαν την αναγνώρισαν σαν «έτοιμοι από καιρό», σαν να υπήρχε μια θέση κενή γι' αυτήν στον κόσμο της σύγχρονης εποχής που την υποδέχθηκε.

Η τυχαία ανακάλυψή της τον Απρίλιο του 1820 από τον έλληνα Γιώργο Κεντρώτα, η απαγωγή της από τους Γάλλους μνηστήρες της και η μεταφορά της στο Λούβρο αποκαλύπτουν ένα μόνον μέρος του μυστικού της Αφροδίτης της Μήλου, της ντίβας που συνεχίζει δύο αιώνες μετά την αναγέννησή της να σαρώνει τις προτιμήσεις του κοινού.

Ποιος και γιατί την πρωτοβάφτισε Αφροδίτη; Ποια ήταν η τύχη των απαγωγέων της; Ποιος ο ρόλος του Έλληνα συλλέκτη αρχαιοτήτων Νικολάκη Μουρούζη; Και αν όντως βρέθηκε το αριστερό χέρι της με το «μήλον της έριδος», τότε ποιος το πήρε και πού χάθηκε;

Το πραγματικό μυστικό της Αφροδίτης το κρύβει η ίδια της η μορφή. Η ιστορία της είναι η ιστορία της αναγέννησης ενός αριστουργήματος λίγους μήνες πριν ξεκινήσει ο αγώνας για την Αναγέννηση της νέας Ελλάδας, στην Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας.»

Tuesday, September 18, 2007

Μητέρες, Δαιμονιστές και Σαύρες του καλοκαιριού

Και τα τρία βιβλία στα οποία θα αναφερθώ έχουν παρουσιαστεί στον τύπο με καλές ή αρνητικές κριτικές. Θα μπορούσα και να τα παρακάμψω αλλά φεύγοντας τα έβαλα στη βαλίτσα των διακοπών και μου κράτησαν συντροφιά λίγο καιρό. Έτσι έχω την υποχρέωση να μιλήσω γι’ αυτά. Θέλω να ενημερώσω ότι διαβάζω περισσότερα βιβλία από όσα παρουσιάζω εδώ. Συνήθως αποφεύγω αυτά που δεν κατορθώνω να τελειώσω ή αυτά που δεν είχαν τίποτα να μου πουν. Ακόμη αποφεύγω και κάποια που τυχαίνει να γνωρίζω τους συγγραφείς τους είτε το γνωρίζουν εκείνοι είτε όχι. Και αποφεύγω συστηματικά τα βιβλία των συνμπλόγκερς, μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Αν συνεχίσω αυτό το μπλογκ ίσως αναθεωρήσω αυτές τις θέσεις.

Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης με έχει κερδίσει σαν συγγραφέας αλλά και σαν παρουσία. Το τελευταίο του βιβλίο «Μητέρες και γιοι» από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον είτε γιατί με έφερε κοντά σε πολύ γνωστές προσωπικές μου καταστάσεις είτε γιατί μου εξιστόρησε τα πάθη των ελλήνων στα δύσκολα χρόνια των πολέμων και των καταστροφών με τρόπο απλό και αποστασιοποιημένο. Ο Καλλιφατίδης χρησιμοποιεί απλή γλώσσα αλλά συγχρόνως πλούσια σε συναισθηματικό φορτίο, που δεν γίνεται ποτέ μελό αν και καταφέρνει να συγκινεί. Μια απλή ιστορία ξανασμιξίματος με τη μάνα του και μια κατάθεση ιστοριών από το ημερολόγιο του πατέρα του, όπου ανάμεσα σε γεμιστά και κεφτεδάκια από τα χέρια της μάνας ξεδιπλώνεται όλη η ελληνική νοοτροπία και ιστορία. Χαλαρό γράψιμο αλλά ποτέ πλαδαρό. Σαν να κυλάει ένα ρυάκι. Η Ελλάδα μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που έχει λείψει πολύ και νιώθει υγιή νοσταλγία.

Παραθέτω το κείμενο από το οπισθόφυλλο.

«Όταν ήμουν παιδί πίστευα ότι θα πέθαινα πριν από τη μητέρα μου, σύμφωνα με την αρχή ότι το δέντρο επιβιώνει του καρπού του. Με τον καιρό κατάλαβα την ορθή ή τουλάχιστον τη φυσική σειρά των πραγμάτων, οπότε απέκτησα ένα νέο πρόβλημα: πώς θα μπορούσα να της δώσω μια τέτοια λύπη σαν το θάνατό μου; Αυτή η σκέψη με έκανε προσεκτικό και φρόνιμο. Τα παιχνίδια μου δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα τολμηρά, κατά κανόνα προσπαθούσα να βρίσκομαι κοντά της, κάτι που μου θυμίζει συχνά όταν της τηλεφωνώ τα Σάββατα.
Μένει στην Αθήνα. Εγώ ζω στη Στοκχόλμη περίπου σαράντα τρία χρόνια..»


Αύγουστο Κορτώ
έχω διαβάσει πάλι στο παρελθόν, το «Αυτοκτονώντας ασύστολα», που είχε κατηγορηθεί ότι θύμιζε πολύ κάποιο γαλλικό μυθιστόρημα ακόμη και το εξώφυλλό του. Δεν παίρνω θέση σ’ αυτό. Αναφέρομαι στο καινούριο βιβλίο του τον «Δαιμονιστή» από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Ήδη οι συνεντεύξεις του συγγραφέα και το κείμενο του οπισθόφυλλου μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον. Και πραγματικά διάβασα τις καλλίτερες 30 σελίδες από τα πρόσφατα αναγνώσματά μου. Τις πρώτες 30 σελίδες. Δυνατή γραφή, εμπνευσμένη, ενδιαφέρουσα, απρόβλεπτη, σκληρή αλλά μαγευτική. Τι γίνεται όμως με τις υπόλοιπες σχεδόν 300 σελίδες; Σίγουρα το ότι είναι γεμάτες σπέρμα και αίμα δεν βοηθάει. Ούτε είναι αυτό που τις σκοτώνει. Η πληθωρική γραφή αλλού ξεχειλώνει κι αλλού φτιάχνει ενδιαφέρουσες στιγμές. Καταλαβαίνεις ότι κάτι πολύ δυνατό έχει σφηνωθεί στο μυαλό του συγγραφέα αλλά κυλάει ανοργάνωτο στο χαρτί και σκορπιέται. Ώσπου σύρεται μέχρι το παιδαριώδες τέλος. Θεωρώ τον «Δαιμονιστή» ενδιαφέρον πρωτογενές υλικό αλλά ακαλλιέργητο, αν μου επιτρέπεται η λέξη.

Παραθέτω το κείμενο από το οπισθόφυλλο.

«Δεν μπορώ να σας πω το όνομά μου, γιατί δεν έχω όνομα. Είμαι γόνος μιας αρχαίας ράτσας. Είμαι Δαιμονιστής. Κι αυτή είναι η ιστορία μου. Έτσι ξεκινά η αφήγηση ενός ανθρώπου που δεν είναι ακριβώς άνθρωπος. Ενός πλάσματος που ζει με διαφορετικές μορφές ανάμεσά μας. Το πρόβλημα και ταυτόχρονα η κόλασή του είναι ο έρωτας. Γι’ αυτόν κλέβει, γι’ αυτόν σκοτώνει, γι’ αυτόν βυθίζεται διαρκώς στην αθλιότητα. Η ιστορία του διαβάζεται σαν άγριο θρίλερ ή σαν απίστευτο βέβηλο χρονικό…»

Με την Αμάντα Μιχαλοπούλου και τη «Πριγκίπισσα Σαύρα» πάλι από τις εκδόσεις Καστανιώτη, τα πράγματα δείχνουν λίγο πιο άτυχα. Η συγγραφέας ανήκει σ’ αυτό το είδος των συγγραφέων που κατά τη γνώμη μου είναι καλύτερη πάντα στο προηγούμενό της. Δυστυχώς ο εγκιβωτισμός μιας μικρής ιστορίας μέσα σε μια μεγάλη είναι ένα τέχνασμα που χρησιμοποιείται πλέον ευρύτατα κι έτσι δεν αποδίδει αυτό που θα απέδιδε αν δεν είχε φθαρεί. Αλλά και εκτός αυτού χρειάζεται μεγάλη μαεστρία για να μην αλληλοκαλύπτονται οι ιστορίες, να έχουν η κάθε μία το δικό της ενδιαφέρον και οι δυο μαζί να οδηγούν το βιβλίο παρα κάτω. Οι επαναλήψεις της Μιχαλοπούλου ήταν κουραστικές, ο μαγικός της ρεαλισμός(!) πολύ άχαρος για να είναι μαγικός και όσο για ρεαλισμός έφερνε προς την κοινοτυπία. Καλά ελληνικά πάντως, πράγμα στο οποίο η συγγραφέας δίνει ρεσιτάλ.

Παραθέτω το κείμενο από το οπισθόφυλλο.

«Ο Σταμάτης, ένας πενηνταπεντάρης δημοσιογράφος, καταρρέει μπροστά στα μάτια της νεαρής γυναίκας του. Συντετριμμένος από μια αναπάντεχη απώλεια, εγκαταλείπει την οικογενειακή εστία. Τότε η Περσεφόνη ξεκινάει ένα μακρύ ταξίδι πάνω και κάτω από τη γη, προκειμένου να τον ξαναβρεί. Στο μεταξύ η ζωή της έχει ήδη αναστατωθεί από τις νυχτερινές επισκέψεις της νεκρής μητέρας της αλλά και από την κρυψίνοια της μικρής της κόρης. Και η δοκιμασία της εγείρει ερωτήματα που βυθίζουν σταδιακά τον αναγνώστη σε μια απρόβλεπτη ψυχολογική περιπέτεια: Πώς συνδέονται αυτά τα περίεργα φαινόμενα μ' ένα παλιό χειρόγραφο της μητέρας της; Γιατί όποιος διαβάζει τρομακτικά κείμενα κινδυνεύει να αιχμαλωτιστεί στην πλοκή τους; Ή μήπως δεν φταίνε τόσο τα βιβλία, όσο ο πειθαναγκασμός;»

ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Καλοκαίρι τέλος.
Εκλογές τέλος.
Ευχαριστημένοι ή δυασαρεστημένοι επιστρέφουμε ξανά στην καθημερινότητα.
Αυτή είναι που μας πιέζει. Αυτή είναι που μας σώζει.
Και οι καλές αναγνώσεις επίσης.
Πολλά και ενδιαφέροντα τα βιβλία του φθινοπώρου που αναμένονται. Ακόμη δεν τα πήραμε στα χέρια μας. Άλλωστε έχουμε ένα μικρό "ξεκαθάρισμα" με τα βιβλία της προηγούμενης σεζόν.
Αύριο θα το ολοκληρώσουμε για να προχωρήσουμε στα καινούρια.
Εύχομαι να είναι ακόμη πιο ενδιαφέροντα από τα προηγούμενα για να μπορούμε να πούμε ότι πάμε από το καλό στο καλύτερο.
Καλώς σας βρήκαμε πάλι.
Free Web Site Counter
Site Counter